Krótka charakterystyka:
- średnica korpusu: 80 mm
- długość rakiety: 1750 mm
- waga rakiety z pełnym silnikiem: 1630 g
- silnik: Comet (240 Ns, klasa H)
- średnica spadochronu: 100 cm
- stabilność: 1,86 cal (OpenRocket)
- IMG_20200913_132016~2.jpg (48.09 KiB) Przejrzano 2792 razy
- rsz_img_20200717_155429.jpg (54.44 KiB) Przejrzano 2792 razy
Stateczniki i koszyk na silnik to elementy wycięte laserowo w sklejce balsowo-lipowej (grubość 3 mm). Cztery stateczniki o wysokości 6 cm zostały dodatkowo zalaminowane cienkim włóknem szklanym (~40 g/m2) w celu wzmocnienia. Do górnej blokady silnika dodrukowałem czapeczkę z miejscem na wklejenie śrubki M5 (klejem metakrylowym), aby móc wkręcić i unieruchomić silnik. Cała konstrukcja sklejona wikolem i wklejona w korpus na żywicę epoksydową.
- IMG-20200901-WA0003.jpg (23.27 KiB) Przejrzano 2792 razy
- IMG-20200829-WA0003.jpg (23.98 KiB) Przejrzano 2792 razy
Układ wyzwalania spadochronu okazał się największym wyzwaniem (przez moje przekombinowanie). Sam spadochron to szyta od podszewki 12-segmentowa czasza z lekkiego nylonu (bodajże 40 g/m2) ze wzmocnieniami z taśmy kaletniczej. Linki do spadochronu miały około 1m. Całość jest złożona w korpusie rakiety i zamocowana karabińczykiem do cienkiego dekielka. Sam dekielek opiera się o wklejony w korpus pierścień o profilu trójkąta równobocznego. Z drugiej strony dekielka (zabezpieczonej korkiem) przyczepiona jest linka wzmacniana kevlarem oraz krótki odcinek gumy jako amortyzatora. Końce linki przyczepiony są z jednej strony do głowicy, w której siedział UWS.B 1, a z drugiej do samego korpusu rakiety.
Opis wydaje się zagmatwany tak jak i sam pomysł realizacji. Działa to na prostej zasadzie - UWS wykrywa apogeum odpalając ładunek nitrocelulozy. Sam materiał wybuchowy umieszczony jest w małej komorze ograniczonej od góry głowicą, a od dołu dekielkiem opartym o pierścień. Zapłon powoduje wypchnięcie z dużym impetem głowicy, wyciągając dekielek, co w następstwie ciągnie za sobą spadochron. Linka kevlarowa + amortyzator napinają się i cała konstrukcja bezpiecznie wraca na ziemię.
Uczcie się na moich błędach i:
- Wtykany czubek w głowicę to zły pomysł i łatwo go zgubić, więc takie rzeczy lepiej wklejać/blokować
- Spadochron był przewymiarowany, więc po wylądowaniu musiałem odbyć niesamowicie długi spacer w poszukiwaniu rakiety
- Skorupę głowicy drukowałem na grubość 3 mm, choć można było to zdecydowanie odchudzić (ten parametr mocno zależy od drukarki i od jakości filamentów, więc nie przyjmujcie tego jak jakąś zasadę)
- Zapytajcie w firmie tnącej laserem ile sam laser zbiera materiału. Zaprojektowałem wszystko na styk w CAD, a po wycięciu miałem niesamowite luzy i w konsekwencji trudności z utrzymaniem prostopadłości konstrukcji
- Lakier nitro najlepiej nakładało mi się szmatką (konieczne rękawice ochronne!). Pędzelek mi się sypał i włosy przyklejały mi się do tuby, co było nieestetyczne i upierdliwe w usuwaniu.
- Rurka węglowa w głowicy to straszne widzimisię. Po wywierceniu otworu na przewody zapłonnika rurka zaczęła pękać wzdłuż osi. Aluminium byłoby lepsze.
- System wyzwalania spadochronu był zawodny, a jego skuteczność poprawiłem wykorzystując więcej nitrocelulozy (półtora płatka na lot). Jeszcze przed samym startem zrobiłem 2 szybkie testy (oba bez powodzenia). Problemem jest to, że pędząca głowica musi przecisnąć cały spadochron przez wąskie gardło jakim jest trójkątny pierścień. Miałem kilka pomysłów na rozwiązanie kłopotu (dłuższy wpust głowicy, uszczelnienie wpustu taśmą, ciasne zwinięcie NC...), więc w warunkach polowych zrobiłem to co się dało zrobić bez narzędzi i się udało. System trzeba dopracować.
- Uwaga od Jaskiniowca na samym FM - wyzwalanie spadochronu od głowicy bez wykorzystania pilota grozi wpadnięciem rakiety we własny spadochron, dlatego w tak małych rakietach lepiej odpuścić sobie to rozwiązanie.
PS. Niestety nie ma żadnego materiału wideo z FM z lotem mojej rakiety. Czy może jakimś trafem ktoś ma jakieś nagranie (lot ~18:30)?
